Kiedy dziesięcioletni Kirill odziedziczył starą kanapę po swojej niedawno zmarłej babci, początkowo był zaskoczony. Jego ojciec, wściekły, nie mógł pogodzić się z tym spadkiem i oburzał się, że starsza pani zabrała cały swój majątek do grobu, zostawiając jedynemu wnukowi tylko zniszczony mebel. Kirill jednak szanował wolę swojej babci, ponieważ ta kanapa była pełna cennych wspomnień: pamiętał długie wieczory spędzone na słuchaniu bajek, które mu czytała, z kubkiem herbaty w dłoniach.

Pewnego dnia, gdy usiadł na kanapie, poczuł coś twardego pod poduszką. Zaintrygowany, zbadał materiał i odkrył ukrytą w środku metalową skrzynkę. Kiedy ją otworzył, znalazł kilka dokumentów i list zaadresowany do niego. Gdy czytał słowa napisane odręcznie przez babcię, Kirill poczuł, jak ściska mu się serce.

Po śmierci matki relacje między babcią a ojcem Kirilla pogorszyły się. Jego ojciec oskarżał starszą kobietę o wtrącanie się w ich życie, a nawet o zgłoszenie go do opieki społecznej. Ale Kirill pamiętał tylko bezwarunkowe wsparcie babci i to, jak zawsze czuwała nad nim. Mimo rodzinnych napięć chłopiec wciąż miał nadzieję, że uda mu się naprawić relacje z ojcem.

Tego dnia, gdy jego ojciec, pogrążony w oglądaniu telewizji, nie zwracał na niego uwagi, Kirill czytał dalej. List babci ujawniał szokującą prawdę: jego ojciec wrócił do jego życia tylko dla własnej korzyści.

Liczył, że uda mu się przejąć spadek pozostawiony przez starszą kobietę. Lydia, jego babcia, opisała w liście, jak po śmierci matki Kirilla odkryła, w jakich warunkach żyje jej wnuk. Mieszkanie ojca było w chaosie, pełne pustych butelek i brudnych ubrań. Kirill był zaniedbywany i żywił się tylko przetworzonym jedzeniem, mimo że babcia przesyłała pieniądze, by zapewnić mu lepsze życie.

Wobec tej sytuacji Lydia próbowała otworzyć oczy swojemu zięciowi, ale on bagatelizował wszystko, obwiniając innych. W końcu podjęła trudną decyzję: zabrać Kirilla z tego toksycznego środowiska i powierzyć go Denisie i Michaiłowi, parze, która była gotowa zapewnić mu stabilne życie.

W liście babcia błagała go, by został z nimi i nie dał się zwieść pięknym słowom ojca. Wszystko, co zrobiła, zrobiła z miłości i aby uczcić pamięć jego matki.

Kirill powoli złożył list, z ciężkim sercem. Teraz rozumiał wagę decyzji, która na niego czekała. Spojrzał na ojca, wciąż obojętnego na jego obecność, i ścisnął w dłoniach dokumenty prawne. Musiał podjąć wybór, który zmieni jego przyszłość.